| NERVER av Torfinn Nag |
[presentasjon] | [print versjon] |
Der e så mange avgjørelser å ta her i verden. For eksempel ka du ska ha te middag. Det e'kje så enkelt det. Av og te klare eg ikkje eingang å bestemma meg for kaffor ein butikk eg ska gå inn i for å kjøba middagen. Men hvis eg klare å bestemma meg for kaffor ein butikk eg ska gå inn i, så e det jo bare å gå rett inn. Særligt hvis der bare e ei dør. For då tar eg bare den. Hvis der e to dører så må eg jo bestemma kaffor ei dør eg ska ta, og det e et sygt stress. Men eg komme meg som regel inn.
Og så e spørsmålet; ska eg ta ei handlevogn eller bare ei korg. Og når eg ikkje vett ka eg ska ha te middag eingang, så e ikkje det så lett. Særligt hvis det blir kø bag meg, då får eg nerver, åsså må eg bare velga. Og då velge eg ofte feil. Og det stresse meg ganske møje.
MELLOMSPILL
Så va det ka eg sko ha te middag. Hvis eg for eksempel velge kjyddeig, så komme eg fort i tvil om eg ska ta den te 32,90 eller om det e nok med den te 29,60. Kor solten e eg? Og kor lenge holde an seg? Og når eg då begynne å grava itte de bagerste så holde seg lengst, så velte eg et bord med smagsprøver på blodpudding. Fodla golvet med blodpudding. Ser’kje ud. Bare der ikkje komma ei gammale dama og sklir i puddingen og brekke lårhalsen. Så komme hu med erstatningskrav i millionklassen, og eg må jobba rauå av meg resten av livet for å betala. Må få opp den blodpuddingen. Der e jo aldri folk så jobbe i disse butikkane, bare kassadamer, og de kan jo ikkje hjelpa meg med å finna någe å tørk’opp med. Og der komme der ei gammale dama så ser ud så hu kan brekka lårhalsen ka ti så helst. Eg legge meg ner på adle fira og begynne å tørk’opp med lommatørklet. Men det monne ikkje stort. Damå nærme seg. Eg rive av meg dressjakken og begynne å tørk’opp med den. Folk glor på meg. Har de aldri sitt ein fyr på adle fira i ein butikk så tørk’opp blodpudding med dressjakken sin? Omsider har eg fått opp driden. Diskré legge eg dressjakken onna på handlevognå. Ja, det blei handlevogn denne gangen. Heilt feil selvfølgeligt. For å avleda oppmerksomheden gjørr eg det så folk vanligvis gjørr i butikkar; handle. I stresset grabbe eg ein pakke med fiskakager. Det e bare det at eg ikkje lige fiskakager. Så det e ikkje så smart. Og då føle eg meg så domme at eg får nerver og ikkje klare å tenka klart, så eg plokke med meg adle slags idiotiske ting så eg ikkje trenge. Alt fra Q-tips te Donaldblader. Og e det någe så stresse meg någe heilt sinnsygt så e det Donald.
Så når eg endeligt komme fram te kassene, så dukke jo spørsmålet opp; kaffor ein kø ska eg velga. Eg velge som regel den så går seinast, men eg har goe tid for eg lige ikkje fiskakager. I køen føle eg adle stirre oppi handlevognå mi for det eg så mange idiotiske ting oppi, og det stresse meg enormt. Plutseligt kjenne eg fisalokt. Bare ikkje någen tror det e meg. Nå må eg for all del ikkje rødma. Bare tanken stresse meg någe sygt. Det gjørr selvfølgeligt at eg rødme så ein overmoden tomat. Någen jenter i tidlig pubertet glor på meg og fnise mydlå kvisene. Då får eg någe sinnsygt med nerver, samtidigt så eg forstår at folk drebe.
MELLOMSPILL
Så komme eg omsider fram te kassen, og der e der bare ein plass å legga varene, så det går kjempefint. Men kor mange berepåsar ska eg ta? Det e'kje lett å beregna det. Eg tar alltid ein for lide, sånn at den eller de eg har tatt ryge på hjemveien. Betala må du jo, så det e'kje någe problem. Hvis du ikkje har glømt lommabogå. Det gjørr eg ofte. Då må eg sedda varene igjen, og komma tebage seinare for å betala. Ein gang når eg kom igjen for å betala, glømte eg å henta varene, så då måtte eg komma igjen igjen for å henta varene. Ganske tongvint å gå tri ganger i butikken for å handla ein gang.
MELLOMSPILL
Når eg komme hjem e eg så udslitt at eg slenge meg rett på sofaen. Uden å nøla. Et øyeblikks besluttsomhet. Akkurat då ringe det på dørå. Eg går for å åbna. Ein beslutning så eg bare tar på strage arm, så ingenting. Eg åbne dørå, som den enklaste ting i verden. Eg føle meg så ein økonomipakning med valium.
Der står kassadamå med varene mine. Hu seie at hu va veldig i tvil om hu sko ta med varene på vei fra jobb, det konne jo ver at eg ikkje hadde gått hjem, og at eg ville komma tebage og henta varene seinare. Men så hadde hu tenkt at eg såg så stressde ud, at eg sikkert hadde gått hjem for å kvila meg på sofaen. Eg spørr na kos hu visste kor eg bodde? Då rødme hu. Eg kjenne itte om der e fisalukt, men kjenne ingenting. Så svare hu at hu har sitt meg gå inn her. Plutseligt bare spørr eg na om hu vil komma inn å spisa fiskakager med meg. Hu telle litt på knappane, blir ennå rødare, men hu kler det. Så seie hu JA. I det hu går øve dørterskelen seie hu at hu har levert dressjakken min på renseri. Trenge eg å sei merr?
SLUTTSPILL