EN RAR DAG av Torfinn Nag [presentasjon] [print versjon] KLIKK HER for lyd! Itte ein heilt vanlige dag på kontoret kjøre eg hjem i bilen min. Parkere udfor huset mitt så står i hagen min. Hente posten min, ber naboen sin hund holda kjeften sin, og går inn. Eg spise og kvile middag. Så går eg ud i hagen for å saga ved. Eg har lånt motorsag så det går kjempefint, - heilt te eg sage av den venstre armen min. MUSIKALSK MARKERING; VONDT I TROMPET OG TUBA Eg får vel komma meg te lege. Eg går mod bilen, men finne ud at det ikkje vil ver forsvarligt å kjøra bil med bare ein arm, dessuden blir der så møje blod og søl i bilen av den lause venstrearmen. Derfor e der sikkert ingen taxisjåførar så vil ta meg med heller, så eg tar venstrå i høyrå og begynne å gå. Fina veret. PIANOMELLOMSPILL På veien komme eg forbi ein klesbutikk kor der e salg. Eg har alltid hatt vanskeligt for å gå forbi klesbutikkar med salg, så eg går inn. Ekspeditøren skvette te når han får se meg, han tror vel eg e ein einarma banditt. Men eg gjer han et vennskabeligt klapp på skulderen med venstrå så eg holde i høyrå. Då blir han plutseligt heilt rolige, å vise meg klenå. Eg legge venstrå på disken og prøve ein dress. Eg hate å prøva kler i små klamme prøverom kor svetten renne, og klaustrofobien blomstre så skrittsopp i juli. Men dressen passe og eg kjøbe an. Ekspeditøren legge dressen i ein påse og spørr om han ska legga armen oppi og. Eg svare greit. Venstrå har koagulert ganske bra så eg får ikkje flekkar og drid på den nye dressen. LITE PIANOMELLOMSPILL Ude på gadå treffe eg ein kompis så spørr om eg ska bli med å ta ei øl. Eg forklare at eg må te lege med armen. Han seie han kjenne ein flinke kiropraktor. Eg ber han kutt’ud. Men han lokke med øl sånn så dårlige kompisar gjørr, og eg tenke at ein liden ittemiddagspils ikkje kan skada, og blir med. MELLOMSPILL KAFE - TROMPET På kafeen e der godt med folk og adle e nysgjerrige på den lause armen min. Eg blir fort selskabets midtpunkt, og venstrå blir sendt rondt bordet te allmenn beundring. Itte et par lystige timar forlade eg kafeen med heltestatus. Eg labbe mod legekontoret ved godt mod og litt lette på foden. Plutseligt oppdage eg at eg har glømt venstrå. MUSIKALSK MARKERING HVOR TROMPET GLIPPER Eg går tebage te kafeen å spørr kafeverten om han har fonne ein arm. Han spørr om kos an såg ud, og eg forklare at det va ein heilt vanlige venstrearm med ein flonkanes nye Rolexkopi på. Han leide i ei eska med gjenglemte ting, men finne an ikkje. Eg blir irriterte; kem kan vel ha interesse av å stikk’av med ein brukte venstrearm. Folk stjele alt for tiå. Men når eg får roa meg ner litt, så tenke eg at egentligt så har eg hatt det møje kjekkare uden den armen. Eg bestille ei øl te, og nyde livet. Livet e herligt. Sjøl om eg godt konne tenkt meg å fått igjen den Rolexkopien. STUMFILMSLUTTSPILL